Wyrażenia „Serce Jezusa” nie znajdziemy w pismach św. Ignacego Loyoli. Jednak tym, co spaja Najświętsze Serce z duchowością ignacjańską, jest wewnętrzny związek, jaki zachodzi pomiędzy nabożeństwem do Serca Jezusa a Ćwiczeniami duchowymi, źródłem i nerwem tej duchowości.
O miłosierdziu Bożym świadczy każda stronica Pisma Świętego. Prawie we wszystkich psalmach pojawia się, a często dominuje, wątek o wielkiej łaskawości Boga, który szuka i zbawia człowieka.
Jestem świadom, że we mnie, to jest w moim ciele, nie mieszka dobro; bo łatwo przychodzi mi chcieć tego, co dobre, ale wykonać – nie. Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę. Rz 7, 18-19
Dawid napisał list do Joaba (dowódcy wojska) i posłał go za pośrednictwem Uriasza. W liście napisał: „Postawcie Uriasza tam, gdzie walka będzie najbardziej zażarta, potem odstąpicie go, aby został ugodzony i zginął”. Sm 11, 14-15
Ktoś zatupał na schodach, drzwi się otworzyły i do przedpokoju wwiało zimne powietrze oraz odrobinę płatków śniegu. Andrzej wrócił ze szkoły znowu z niestarannie zawiązanym szalikiem.
Rozważając problem czystości serca, odnieśmy się do klasyka duchowości, mistrza zakonów eremickich i życia monastycznego – Jana Kasjana (ok. 360–435). Mędrzec wprowadza nas w głębokie tajniki ludzkiego ducha i serca.
2. Niedziela Wielkiego Postu;
Ewangelia: Łk 9, 28-36
Druga Niedziela Wielkiego Postu wprowadza w tajemnicę Misterium Paschalnego. Ukazuje chwałę Jezusa na górze Tabor. Droga do chwały wiedzie jednak przez krzyż. Tabor jest dla uczniów umocnieniem i przygotowaniem do wyjścia na inną górę, na Golgotę. Jezus, jak dobry pedagog, stopniowo przygotowuje uczniów do przeżycia trudnych chwil, jakie ich niedługo czekają – śmierci ich Mistrza.
Dzisiejszy świat. XXI wiek. Czas przemian, rozwoju technologicznego, kryzysów i wojen. Czas globalizacji, materializmu i cielesności. Pośród zgiełku tych wszystkich elementów, jakby róża pośród pnączy i kolców, działa Kościół – opoka moralności, dobra i prawych sumień.
