1. Sobór Watykański II ukazał wielką doniosłość powszechnego powołania wiernych do apostolstwa (1) i pouczył, jak należy wypełniać ten chrześcijański obowiązek. Nie tylko zaprasza wiernych do aktywności zewnętrznej, ale także wzywa ich do pielęgnowania w swym życiu wewnętrznym żywotnej jedności z Chrystusem, zwłaszcza poprzez owocne uczestnictwo w Liturgii i poprzez czytanie i rozważanie Słowa Bożego, w którego świetle mają ustawicznie wzrastać wypełniając wolę Bożą. (2)

2. W tym celu Sobór poleca wiernym w sposób szczególny te stowarzyszenia religijne, które skutecznie doprowadzają swych członków do uzyskania wewnętrznej spójności pomiędzy życiem wiary a życiem codziennym. (3) Zachęca zarazem świeckich, by usilnie starali się o wierne przyswojenie sobie duchowości właściwej ich stowarzyszeniu. (4)

3. Dlatego też wydało się rzeczą stosowną opracować nowe Statuty - jak to już kilkakrotnie miało miejsce w przeszłości, stosownie do wymogów tamtych czasów - ażeby Apostolstwo Modlitwy przepojone duchem i nauką Soboru Watykańskiego II było bardziej przystosowane do wymagań dzisiejszych czasów.

I . Czym jest Apostolstwo Modlitwy

4. Poprzez Chrzest św. wszyscy wierni mają udział w godności kapłańskiej, królewskiej i prorockiej Chrystusa i są przeznaczeni przez Pana do działalności apostolskiej według właściwego każdemu powołania. (5) 

5. W ramach tego powszechnego powołania apostolskiego Apostolstwo Modlitwy jest stowarzyszeniem wiernych, którzy współpracują nad Dziełem Zbawienia świata. Czynią to poprzez codzienne ofiarowanie siebie samych, składane Bogu w zespoleniu z Ofiarą Eucharystyczną nieustannie urzeczywistniającą Dzieło Zbawienia oraz poprzez żywotne zespolenie z Chrystusem, od czego zależy wszelka owocność ich apostołowania.(6) 

6. Podobnie ja k Chrystus Pan, nauczając i pełniąc uczynki miłosierdzia, rozprzestrzenił swoje Królestwo i jednocześnie dokonał Dzieła Zbawienia świata poprzez ofiarowanie od samego początku własnego życia Ojcu dla dobra ludzi, modląc się za nich i dopełniając to poświęcenie samego siebie w Tajemnicy Paschalnej, tak też każda działalność apostolska zewnętrzna (głoszenie Słowa i dzieła miłosierdzia) winna być zespolona z modlitwą i ofiarniczym aktem poświęcenia siebie, aby mocą Ofiary Krzyża mogła się przyczyniać do budowania Mistycznego Ciała Chrystusa (to jest Kościoła). 

7. To zjednoczenie z Chrystusem, Najwyższym Kapłanem, wymaga z konieczności głębokiej jedności z Nim poprzez więc osobowej miłości. (7) Dla tej właśnie racji Apostolstwo Modlitwy przywiązuje do kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa tak szczególne znaczenie. Kult ten bowiem pozwala wiernym wnikać głębiej w tajemnicę miłości Chrystusa, pełniej uczestniczyć w Jego Misterium Paschalnym,(8) a w konsekwencji wierniej odpowiadać na miłość, dzięki której nasz Zbawiciel, składając ofiarę z siebie za życie świata, zrodził Kościół ze swego przebitego Serca (J 19,34). (9) 

II. Duchowy program Apostolstwa Modlitwy 

8. Aby w praktyce życia wierni mogli zrealizować swoje apostolskie powołanie, Apostolstwo Modlitwy proponuje im określony program duchowości apostolskiej koncentrujący się wokół Ofiary Eucharystycznej. Program ten streszcza się w następujących punktach: 

a) Ofiara Mszy św. i nasze codzienne ofiarowanie 

9. Źródłem i szczytem całej Ewangelizacji (10) jest Ofiara Mszy św., z której wypływa cała wartość zbawcza działalności Kościoła. (11) Dlatego jest rzeczą nieodzowną, aby duchowość wiernych była kształtowana przez Tajemnicę Eucharystii aż do przeniknięcia i uformowania ich życia, doprowadzając ich do świadomego życiowego zaangażowania się w Jej Misterium. (12) 

10. W tym świetle rozumie się znaczenie praktyki codziennego ofiarowania, do którego Apostolstwo Modlitwy przywiązuje zasadniczą wagę, a które każdy przynależący do Apostolstwa Modlitwy przedkłada Bogu przez Chrystusa (w jedności z Jego Najświętszą Ofiarą), ofiarując codziennie Ojcu wszystkie swoje modlitwy, (13) prace, trudy, cierpienia i radości w najważniejszych intencjach Kościoła, co więcej, dla zbawienia całego świata. (14) 

11. Sobór Watykański II ukazał w swych dokumentach podstawy teologiczne codziennego ofiarowania: "Tym (świeckim) bowiem, których wiąże ściśle z życiem i posłannictwem swoim, daje (Chrystus) udział w swej funkcji kapłańskiej dla sprawowania kultu duchowego, aby Bóg był wielbiony, a ludzie zbawieni. Toteż ludzie świeccy, jako poświęceni Chrystusowi i namaszczeni Duchem Świętym, w przedziwny sposób są powołani i przygotowani do tego, aby rodziły się w nich zawsze coraz obfitsze owoce Ducha. Wszystkie bowiem ich uczynki, modlitwy i apostolskie przedsięwzięcia, życie małżeńskie i rodzinne, codzienna praca, wypoczynek ducha i ciała, jeśli odbywają się w Duchu, a nawet utrapienia życia, jeśli cierpliwie są znoszone, stają się duchowymi ofiarami, miłymi Bogu przez Jezusa Chrystusa (por. 1 P 2,5); ofiary te składane są z pobożnością Ojcu w Eucharystycznym obrzędzie wraz z Ofiarą Ciała Pańskiego. W ten sposób ludzie Świeccy, jako pobożnie działający wszędzie czciciele Boga, sam świat Jemu poświęcają". (15) 

12. To duchowe ofiarowanie siebie, które wchodzi w zakres funkcji wspólnego kapłaństwa wiernych, urzeczywistnia zarazem ich funkcję prorocką, wymaga bowiem od wiernych świadectwa życia, (16) miłości, pracy i zaangażowania apostolskiego. W ten sposób, przeżywając swoje życie w duchu ofiarowania, ukazują oni światu Chrystusa żyjącego w swych wiernych i dają świadectwo prawdzie. (17) 

13. Świadectwo zaś całego życia, wypływające z żywej wiary, nadziei i miłości, jest fundamentem i nie dającym się niczym innym zastąpić warunkiem wszelkiego apostolatu. (18) 

14. Wreszcie, skoro Chrystus ustanowił Ofiarę Eucharystyczną w formie uczty, członkowie Apostolstwa Modlitwy według wskazań Soboru Watykańskiego II nie tylko powinni często uczestniczyć w Liturgii Eucharystii, a nawet, jeśli jest to możliwe, każdego dnia, ale także podczas jej sprawowania powinni przyjmować Ciało Chrystusa sakrament miłosierdzia, znak jedności i węzeł miłości. (19) 

b) Kult i duchowość Serca Pana Jezusa 

15. Jezus Chrystus z miłości ku nam nie tylko ofiarował za nas swe życie (1 J 3,16 ), ale ponadto dopuścił nas do ścisłego uczestnictwa w Tajemnicach swego życia, czyniąc nas "plemieniem wybranym" i "królewskim kapłaństwem" (1 P 2,9). Powinniśmy zatem odpowiedzieć na Jego miłość naszą miłością. (20) 

16. Skoro Kościół poucza nas, że miłość Chrystusa objawia się przede wszystkim poprzez Jego Serce i zaprasza nas do oddawania czci tej miłości w symbolu Jego Serca widzianym także jako źródło zbawienia i miłosierdzia, to Apostolstwo Modlitwy ze swej strony usilnie zabiega o to, aby należący doń żyli w coraz większym zespoleniu z praktykami kultu Serca Jezusa. 

17. Dlatego też wszyscy przynależący do Apostolstwa Modlitwy w odpowiedzi na miłość Pana, poświęcają Jemu siebie samych i ofiarowują Mu akty zadośćuczynienia za grzechy własne i całego świata; sami praktykując i innych zachęcając do podjęcia różnych form tego kultu zaaprobowanych przez Kościół. 

18. W konsekwencji, niech starają się naśladować wzór miłości Chrystusa do braci (21) i pobudzać innych do kochania Tego, który ukochał nas ludzkim sercem (22) tą miłością, którą Duch Święty rozlewa również w sercach naszych. 

c) Nabożeństwo do Błogosławionej Dziewicy Maryi 

19. Błogosławioną Dziewicę Maryję, Matkę Kościoła, tak ściśle złączoną z Dziełem Odkupienia,(23) członkowie Apostolstwa Modlitwy otaczają czcią i synowską miłością. 

20. Niech naśladują przykład Tej, która zupełnie i całym sercem ofiarowała się jako Służebnica Pańska Osobie i Dziełu swego Syna. (24) Przez Nią - naszą pośredniczkę u Jej Syna(25) - niech składają Bogu w darze własne ofiarowanie. Powinni też każdego dnia odmawiać różaniec lub przynajmniej jeden "dziesiątek", polecając gorąco Jej matczynemu Sercu potrzeby Kościoła. 

21. Z gorliwością niech szerzą, zwłaszcza poprzez formy liturgiczne, kult Błogosławionej Dziewicy Maryi (26) pamiętając, że bezpośredni kontakt wiernych z Chrystusem nie tylko że nie jest pomniejszony wpływem Jego Matki, ale wręcz ułatwiony. (27) 

d) Współ-czucie z Kościołem (28) 

22. Żeby Kościół mógł wypełniać swoją misję jednoczenia wszystkich ludzi z Chrystusem i pomiędzy sobą oraz kontynuować budowanie Mistycznego Ciała Chrystusa poprzez sprawowanie Eucharystycznej Ofiary, (29) jest rzeczą konieczną, aby wszyscy członkowie Apostolstwa Modlitwy rozbudzali w sobie i w innych pragnienie współ-czucia z Kościołem powszechnym w ten sposób, by jego troski uważali za swoje własne. (30) 

23. W tym duchu, przynależący do Apostolstwa Modlitwy dokonują swego codziennego ofiarowania modląc się szczególnie w intencjach, które Ojciec św. za pośrednictwem Apostolstwa Modlitwy ogłasza każdego miesiąca lub które w wypadkach naglących osobiście poleca modlitwom wiernych. Niech też chętnie włączają w swoje ofiarowania i te troski, które polecają ich modlitwom Biskupi na terenie swej diecezji. 

e) Stały obowiązek modlitwy 

24. Członkowie Apostolstwa Modlitwy są świadomi skądinąd, że rodzaj ludzki przeżywa obecnie nowy okres w swej historii i że jest w związku z tym ustawicznie doświadczany poprzez głębokie, gwałtowne przemiany, (31) oraz poważne zachwiania. Z tej sytuacji wynika, jak nigdy dotąd, naglący obowiązek ustawicznej i gorącej modlitwy, ażeby świat, który Chrystus - zwyciężywszy potęgę Złego - wyzwolił przez swój Krzyż i Zmartwychwstanie, został przemieniony według planu Bożego i osiągną. swoją pełnię w Chrystusie. (32) 

25. Posłuszni zatem przykazaniu Pana, aby modlić się zawsze i nigdy nie ustawać (Łk 18, 1) członkowie Apostolstwa Modlitwy mają na sercu to wszystko, co rozwija i umacnia ich życie modlitwy. 

26. Biorąc przykład z Kościoła, który nieustannie karmi się przy ołtarzu Chlebem życia: tak Chlebem Słowa, jak też Chlebem Ciała Chrystusowego,(33) niech mają w wielkim poszanowaniu ustawiczną lekturę i rozważanie Pisma świętego. Ponadto niech praktykują klasyczną modlitwę myślną i różne inne form modlitwy według swego osobistego wyboru. (34) W końcu, niech sami starają się i innych zachęcają do odprawiania rekolekcji i Ćwiczeń Duchownych, które stanowią wyborną szkołę modlitwy i zjednoczenia z Bogiem w działaniu. 

III. Apostolstwo Modlitwy szkołą formacji apostolskiej 

27. Apostolstwo Modlitwy ofiaruje duszpasterzom i wiernym liczne pomocne środki, dzięki którym nie tylko oni sami mają możność formowania się do właściwego wypełniania swego apostolatu, ale także będą mogli pomóc innym wiernym każdego stanu w ich dorastaniu do życia prawdziwie chrześcijańskiego i apostolskiego. 

1. Formacja promotorów 

28. W celu szerzenia Apostolstwa Modlitwy i ducha apostolskiego wśród wiernych należy w sposób szczególny formować w życiu wewnętrznym jak najliczniejsze grono tych spośród członków Apostolstwa Modlitwy, którzy pełnią rolę promotorów (nazwę tę trzeba dobrać według dzisiejszych wymogów właściwych dla różnych języków). Dla nich szczególnie Apostolstwo Modlitwy organizuje różne kursy z zakresu formacji biblijnej, duchowej, apostolskiej, liturgicznej, ekumenicznej, według norm "Dekretu o Apostolacie Świeckich" Soboru Watykańskiego II, r. II. 

29. Promotorzy, będąc formowani przez najintymniejszą duchowość Serca Jezusa, niech starają się coraz bardziej wnikać w tajemnicę Chrystusa i niech uczą się zespalać we własnym życiu modlitwę z działaniem. Pozwoli im to nie tylko rozwijać działalność apostolską poprzez dawanie świadectwa własnym życiem, ale także poprzez słowo mówione prowadzić niewierzących do Chrystusa, a wiernych do bardziej gorliwego życia wiary. (35) 

2. Różne formy zaangażowania apostolskiego 

30. Wszyscy przynależący do Apostolstwa Modlitwy, a zwłaszcza promotorzy, niech upowszechniają w środowiskach, w których żyją, ducha i idee Apostolstwa Modlitwy oraz na wszelkie możliwe sposoby, także za pośrednictwem współczesnych środków społecznego przekazu, niech przyczyniają się do coraz większego wzrostu wśród wiernych stałej praktyki modlitwy i życia prawdziwie chrześcijańskiego. (36) 

31. Duchowieństwo i apostołowie świeccy powinni zrozumieć, że w przedłożonym programie życia wewnętrznego mają do dyspozycji środek prosty a zarazem skuteczny, pomocny im samym i innym do prowadzenia życia w pełni chrześcijańskiego i apostolskiego. 

IV. Struktura Apostolstwa Modlitwy 

32. (a) Apostolstwo Modlitwy posiada swoją własną strukturę organizacyjną, która może być jednak dostosowana do różnych warunków. 

33. (b) Dyrektorem Generalnym Apostolstwa Modlitwy jest Najwyższy Przełożony Towarzystwa Jezusowego, który zwykle kieruje Apostolstwem Modlitwy poprzez swego Delegata. Ten zaś, by mógł wypełniać swoje zadania w różnych częściach świata, jest wspomagany przez Sekretarzy Krajowych lub Regionalnych w zależności od tego, czy ich urząd obejmuje swym zasięgiem cały dany kraj, czy określony jego region, czy też dotyczy tylko jakiegoś poszczególnego Dzieła Apostolstwa Modlitwy. 

34. Sekretarze Krajowi lub Regionalni mianowani są przez Dyrektora Generalnego z zachowaniem jednak norm prawnie ustalonych odnośnie do tych nominacji przez władze kościelne danego kraju. 

35. (c) W każdej diecezji zostaje ustalony jeden lub, jeśli tego wymagają specjalne okoliczności, paru Dyrektorów Diecezjalnych mianowanych wyłącznie spośród księży przez Ordynariusza miejsca po uprzednim powiadomieniu o tym Sekretarza Krajowego. 

36. Dyrektor Diecezjalny ustanawia no centra lokalne Apostolstwa Modlitwy i mianuje ich Dyrektorów, którzy mogą rekrutować się spośród miejscowych księży proboszczów i innych kapłanów, zakonników i zakonnic, jak też świeckich obojga płci. 

37. (d) Według warunków czasu i miejsca Sekretarz Krajowy i Regionalni, Dyrektor Diecezjalny i Lokalny , niech powoła (przy swym urzędzie) Radę Świeckich godnie z prawomocnymi normami kanonicznymi. 

38. (e) Do tego, by zostać członkiem Apostolstwa Modlitwy wymagany jest oficjalny zapis lub jakiś inny zewnętrzny akt, przez który kandydat objawia Dyrektorowi Lokalnemu lub jego delegatowi wolę wstąpienia. 

39. Sposób przyjmowania nowych członków powinien być ustanowiony, za ogólną zgodą, przez Sekretarza Krajowego. 

40. Pieczy Dyrektorów poleca się, aby przynajmniej wśród promotorów zachowana była taka forma organizacyjna, jakiej wymaga uporządkowana działalność Apostolstwa Modlitwy (szczegółowe zasady tej działalności są podane w osobnym wyjaśnieniu ). 

41. (f) Dla zagwarantowania jednolitości akcji i w celu zapewnienia jej większej efektywności apostolskiej wydawanie periodyków. Podręczników formacyjnych, broszur informacyjnych itp. jest zarezerwowane dla Sekretariatu Krajowego. Periodyczne pisma zaś, jakikolwiek tytuł by nosiły, niech zawsze odpowiadają celowi Apostolstwa Modlitwy i przynajmniej wewnątrz niech będzie zaznaczone, że są pismami Apostolstwa Modlitwy. 

V. Sekcje 

42. W celu dostosowania Apostolstwa Modlitwy do rozmaitych warunków Kościoła i wiernych działają w jego ramach różne sekcje. Dla przykładu: sekcje młodzieżowe dorosłych, chorych, jedności chrześcijan itp. Sekcje te mają swoje nazwy i własne normy organizacyjne. 

43. Nowe sekcje, które nie przekraczają swym zasięgiem granic danego kraju, mogą być zakładane przez Sekretarza Krajowego za zgodą Ordynariusza miejsca. Natomiast sekcje, które przekraczają te granice, muszą być zatwierdzone przez Dyrekcję Generalną. 

VI. Nienaruszalność Statutów 

44. Ponieważ Statuty są zatwierdzone przez Stolicę Świętą, nie mogę być zmieniane bez jej zgody. Wszelkie poprawki, które w określonych okolicznościach wydają się być pożyteczne, mogą zostać naniesione za aprobatą Dyrekcji Generalnej. 


Przypisy: 

1. DA 1. 2.
2. DA 4.
3. DA 19.
4. DA 4.
5. DA 3.
6. DA 4.
7. DA 4.
8. KDK 22.38.
9. KK 3; KL 5.
10. KD 5
11. KL 10.
12. KL 48.
13. DM 39.
14. KK41.11; DM 5; DA 16; DK6.
15. KK 34.
16. DM 36.
17. KK 10. 42.
18. DA 16; KDJ 35. 38.
19. K.L 47.
20. KK 7.
21. KK 40; DM 5; DA 8.
22. KDK 22.
23. KK r. VIII. 
24. KK 56.
25. KK 62.
26. KK 60; DA 4.
27. KK 60; DA 4. 
28. DZ 6; Użyty termin "współ-czucie" jest odpowiednikiem łacińskiego zwrotu "sentire cum Ecclesia". Każdy wierny wyznawca Jezusa Chrystusa, Głowy Kościoła, należąc do całego organizmu Ciała Mistycznego, czyli właśnie Kościoła, powinien "czuć" razem z Kościołem, to znaczy pragnąć tego, czego pragnie Kościół pod wpływem Ducha Świętego, myśleć to, co myśli Kościół, radować się i cierpieć razem z Kościołem - jak w jednym ciele współ-czują z sobą w doli i niedoli wszystkie członki (por. 1 Kor 12, 26).
29. KK 17.
30. DA 10; DFK 9.
31. KDK 4. 10.
32. DZ 7; KK 10. 69; KDK 2. 
33. KO 21.
34. DK 18. 
35. DK5; DZ 6; DFK 8. 
36. DL 5; DZ6; DFK 8.

WYJAŚNIENIE UŻYTYCH SKRÓTÓW: 

DA - Dekret o apostolstwie świeckich
DFK - Dekret o formacji kapłanów
DK - Dekret o posłudze i życiu kapłanów
DM - Dekret o działalności misyjnej Kościoła
DZ - Dekret o przystosowanej odnowie życia zakonnego
KDK - Konstytucja duszpasterska o Kościele w świecie współczesnym
KK - Konstytucja dogmatyczna o Kościele 
KL - Konstytucja o liturgii Świętej
KO - Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym