WSTĘP

Artykuł 1

Od zakończenia Soboru Watykańskiego II minęło już ponad pięćdziesiąt lat, a nadal jest on inspiracją dla wszystkich wiernych i zachętą do odkrywania w historii znaków czasu¹, za pośrednictwem których działa Bóg i oferuje ludziom pełnię życia.

Prowadzeni przez Ducha Świętego do Królestwa Ojca, jako Kościół otrzymujemy zbawczą Ewangelię, którą przekazał nam Jezus Chrystus, abyśmy głosili ją całej wspólnocie chrześcijańskiej oraz wszystkim mężczyznom i kobietom dobrej woli. W tej misji, którą Kościół otrzymał od naszego Pana, Sobór Watykański II podkreśla wagę i znaczenie apostolstwa osób świeckich, które wypływa z faktu bycia chrześcijaninem poprzez łaskę chrztu świętego².

W tej perspektywie Apostolstwo Modlitwy, dzisiaj nazywane i ustrukturyzowane jako Światowa Sieć Modlitwy w Intencjach Ojca Świętego, kontynuuje swoją misję, czyniąc swoimi radości i nadzieje, smutki i troski Ludu Bożego oraz całej ludzkości, podejmując wyzwania współczesnego świata, w szczególności wstawiając się za tymi, którzy są najbardziej ubodzy i potrzebujący³.

Apostolstwo Modlitwy, tworząc sieć modlitwy oplatającą cały świat, ponownie ukazuje znaczenie wspólnoty duchowej między osobami i grupami, które modlą się w intencjach apostolskich i misyjnych, pozostając w jedności z Ojcem Świętym. Wezwanie naszego Pana do uczniów, aby „wypłynęli na głębię” i „zarzucili sieci”⁴ jest na nowo głęboko aktualne w kontekście globalnego świata funkcjonującego w dobie Nowego Tysiąclecia.

Z jednej strony naszą misją jest rozpowszechnianie intencji modlitewnych, które Ojciec Święty, biorąc pod uwagę wielkie wyzwania ludzkości, poleca modlitwie Kościoła. Z drugiej strony realizujemy nasze powołanie poprzez gromadzenie, rozpowszechnianie i promowanie intencji modlitewnych, które Kościoły lokalne zalecają swoim wiernym.

Modlitwa w intencjach ludzkości i Kościoła, które proponuje Ojciec Święty i Kościoły lokalne, wspiera powstawaniu intymnej relacji z Chrystusem, jest zobowiązaniem do służby i wzrastaniem w miłosierdziu. Relacja z Panem umożliwia rozwój, współpracę i miłosierdzie, czy to w poprzez osobiste zaangażowanie, czy też w formie zorganizowanej, za pośrednictwem organizacji charytatywnych lub instytucji społecznych różnego typu, w jedności z innymi wierzącymi lub mężczyznami i kobietami dobrej woli.

W ten sposób Apostolat, którego źródłem jest modlitwa w intencjach Ojca Świętego, stał się ogólnoświatowym ruchem modlitwy, podtrzymującym i wspierającym jedność między wiarą a życiem codziennym.

Zbierając doświadczenie ostatnich stu siedemdziesięciu trzech lat od założenia
Apostolstwa Modlitwy⁵ oraz aplikując ducha Soboru Watykańskiego II, którego zalecenia wprowadził w życie Kodeks Prawa Kanonicznego z roku 1983, w tym Nowym Tysiącleciu zaistniała konieczność odnowienia Statutów tak, aby jak najlepiej odpowiadały wytycznym ostatnich papieży, a w szczególności Ojca Świętego Franciszka.

Rozpowszechniając intencje Apostolstwa Modlitwy, które każdego miesiąca papież przedstawia Kościołowi, chcemy, aby wszyscy ochrzczeni - dorośli, dzieci i młodzież – poznali je, zanosili w swoich modlitwach, medytowali nad nimi oraz w kreatywny sposób, adekwatny dla ich środowiska życia, za pomocą postaw, gestów i słów upowszechniali je dalej. Z tego powodu Apostolstwo Modlitwy, które jest propozycją dla osób powyżej 25 roku życia, współpracuje z Eucharystycznym Ruchem Młodych (ERM), który jest jego częścią.

Eucharystyczny Ruch Młodych jest międzynarodowym ruchem promującym formację chrześcijańską dla dzieci i młodzieży między 5 a 25 rokiem życia⁶, który stwarza możliwość uczestniczenia w dynamice modlitwy i służby, ucząc życia na wzór Jezusa. Jego misja, organizacja i plan pedagogiczny opisany został we właściwych oficjalnych dokumentach, inspirowanych tą samą duchowością i misją, co Apostolstwo Modlitwy.

 

I. APOSTOLSTWO MODLITWY

Artykuł 2

Apostolstwo Modlitwy (którego częścią jest Eucharystyczny Ruch Młodych) pełni posługę eklezjalną na rzecz Stolicy Świętej. Ojciec Święty powierza pieczę nad tym dziełem Towarzystwu Jezusowemu⁷. Apostolstwo Modlitwy posiada strukturę organizacyjną z główną siedzibą w Watykanie.

Apostolstwo Modlitwy ma na celu służbę osobom i wspólnotom, które w wielu krajach i diecezjach na całym świecie uznają w modlitwie formę apostolstwa, w sposób szczególny powierzając w niej comiesięczne intencje Ojca Świętego jako temat lub treść swojej modlitwy osobistej lub wspólnotowej. Uczestniczą w ten sposób w misji Kościoła, która polega na służbie ludzkości w jej największych potrzebach⁸.

Apostolstwo Modlitwy jest otwarte na wszystkich katolików pragnących obudzić, odnowić i żyć posługą misyjną, która wypływa z sakramentu chrztu. Apostolstwo Modlitwy posiada swoją własną strukturę organizacyjną, która może zostać dostosowana do krajów, regionów lub diecezji, w których rozwija swoją działalność.

Fundamentem Apostolstwa Modlitwy jest duchowość Serca Pana Jezusa przedstawiona w dokumencie Odnowa⁹. Proponuje ona uczniowi Jezusa drogę duchowego rozwoju, która polega na tym, aby jego sposób odczuwania i działania stawał się na wzór Serca Pana Jezusa.

 

II. DROGA DUCHOWEGO ROZWOJU APOSTOLSTWA MODLITWY W SŁUŻBIE MISJI KOŚCIOŁA

Artykuł 3

Apostolstwo Modlitwy proponuje katolikom drogę duchowego rozwoju, która zawiera i łączy w sobie dwa wymiary:

1. Współczucie wobec świata i ludzkości

Intencje modlitewne, proponowane co miesiąc przez Ojca Świętego Kościołowi, umożliwiają katolikom wejście na duchową drogę współczucia i jednoczenia się z wyzwaniami i problemami ludzkości oraz z misją Kościoła.

Ojciec Święty powierza Apostolstwu Modlitwy misję rozpowszechniania, promowania i zachęcania do modlitwy w intencjach przez niego podanych. Apostolstwo Modlitwy podejmuje tę odpowiedzialność i zobowiązuje się rozpowszechniać je po całym świecie za pośrednictwem wszystkich swoich członków, którzy będą je powierzali w swojej modlitwie i uczynkach przez kolejny miesiąc. Przyjęcie tych intencji i modlitwa za nie poszerza horyzonty i otwiera serce na potrzeby świata, pozwala uczynić swoimi radości i nadzieje, bóle i cierpienia ludzkości i Kościoła, a ponadto jest zachętą do pełnienia uczynków miłosierdzia względem duszy i ciała. W ten sposób proponuje drogę duchowego rozwoju, która pomaga wyjść z „globalnej obojętności”, aby otworzyć się na doświadczenie współczucia wobec świata.

2. Uczestnictwo w misji Syna

Poprzez uczestnictwo w Apostolstwie Modlitwy odradza się powołanie misyjne powierzone każdemu ochrzczonemu, umożliwiając w życiu codziennym udział w misji, którą Ojciec powierzył swojemu Synowi. W ten sposób osoba staje się wewnętrznie otwarta na Boże wołanie za pośrednictwem Ducha Świętego, który wzywa i prowadzi każde serce i każde ludzkie sumienie ku dobru. Ta droga, zwana „drogą serca”, przemienia życie chrześcijańskie tych osób, które przyłączyły się do Apostolstwa Modlitwy, oddając się służbie misyjnej Kościoła.

Proponowana droga duchowego rozwoju, łącząca w sobie wspomniane dwa wymiary, nierozdzielne w życiu chrześcijanina, jest także szkołą serca, ponieważ uobecnia w rzeczywistości historycznej każdego ucznia Pana Jezusa, te same uczucia, które są obecne w Jego Sercu. W dziewięciu krokach, pedagogicznie uporządkowanych, proponuje się proces duchowego utożsamienia się ze sposobem myślenia, kochania i z planami Pana Jezusa. W ten sposób ochrzczony udaje się w drogę, aby przyjąć Królestwo Boże i służyć mu, zachęcony doświadczeniem współczucia na wzór współczującego Syna Bożego.

To wyjaśnia dlaczego Apostolstwo Modlitwy od samego początku swojego istnienia, opierając się na intencjach podanych przez Ojca Świętego, podtrzymuje i rozpowszechnia kult Serca Pana Jezusa. Każdy uczeń Chrystusa, dzięki gotowości do modlitwy i dzięki działaniu Ducha Świętego, czyni możliwym odrodzenie w swoim sercu Jego uczuć. To było przyczyną, dla której w roku 1986 św. Jan Paweł II zlecił Towarzystwu Jezusowemu rozpowszechnianie duchowości Serca Pana Jezusa, w szczególności za pośrednictwem Apostolstwa Modlitwy¹⁰.

 

III. FORMY ZAANGAŻOWANIA

Artykuł 4

Apostolstwo Modlitwy proponuje dwie formy zaangażowania: pierwsza jest „otwarta”, druga natomiast jest formą „przynależności i zobowiązania”, w której Eucharystia jest wzorem ofiary i dyspozycyjności, aby żyć na wzór Pana Jezusa.

1. Zaangażowanie w sposób otwarty dostępne jest dla każdej osoby ochrzczonej. Polega na podjęciu zobowiązania codziennej modlitwy do Boga, poprzez celebrację Eucharystii lub prośbę w intencjach Ojca Świętego. Dla tych, którzy podejmą to zobowiązanie, w sposób szczególny zaleca się, aby w każdy pierwszy piątek miesiąca łączyli się duchowo z Apostolstwem Modlitwy w modlitwie w intencjach Ojca Świętego. Dzień ten jest uważany za „comiesięczny dzień modlitw w intencjach Ojca Świętego”. Zobowiązanie to może zostać podjęte spontanicznie przez indywidualne osoby, grupy lub ruchy.

2. Zaangażowanie w formie przynależności i zobowiązania wymaga większej aktywności. W tej formie konieczne jest nawiązanie kontaktu z centrum odpowiedzialnym za Apostolstwo Modlitwy w danym kraju lub regionie, które najczęściej jest nazywane Krajowym Biurem. Może ono zaowocować uczestnictwem w aktywnościach proponowanych przez Krajowe Biuro (spotkania formacyjne, spotkania na szczeblu krajowym, dni modlitw itd.) oraz utrzymaniem łączności i przekazywaniem informacji przez sieci społeczne. Ten sposób przynależności i zobowiązania można przeżywać osobiście lub we wspólnocie. Może on nawet przyjąć formę osobistej konsekracji.

2.1. Osobiste zaangażowanie w formie przynależności i zobowiązania wymaga decyzji, aby codziennie znaleźć trzy momenty na modlitwę do Pana Jezusa: pierwszy rano, odmawiając modlitwę ofiarowania, drugi w ciągu dnia i trzeci wieczorem. W ramach modlitwy można uczestniczyć w Eucharystii. W zachowaniu wspomnianego rytmu dnia najważniejsze jest nawiązanie intymnej relacji przyjaźni z Panem i odnalezienie własnego sposobu na udział w misji Kościoła, mając na względzie intencje powierzone nam przez Ojca Świętego. Modlitwa ta i dyspozycyjność apostolska odbywa się zawsze w łączności z Maryją, Królową Apostołów.

2.2 Grupowe lub wspólnotowe zaangażowanie w formie przynależności i zobowiązania może realizować się przez jeden z trzech możliwych wariantów:

- Parafie, wspólnoty chrześcijańskie i różnego rodzaju grupy mogą okazać swoją łączność z Apostolstwem Modlitwy, organizując spotkania, podczas których powierza się Bogu intencje Ojca Świętego, a w szczególności czyniąc to w pierwsze piątki miesiąca. Powinno się w takim wypadku poinformować o swoim zobowiązaniu Biuro Krajowe, aby zaistniała świadomość przynależności do dzieła oraz integracja z nim.

- Grupy Apostolstwa Modlitwy, powstałe z naszej tradycji i utworzone przy parafiach, są również inną formą wspólnotowego zaangażowania w to dzieło. Posiadają struktury diecezjalne ze swoimi instrukcjami i regulaminami wewnętrznymi. Mogą opierać się na nich dopóki uznają, że pomagają im w funkcjonowaniu i organizacji, jednak są zaproszone, aby włączyć się w proces opisany w dokumencie Odnowa¹¹.

2.3. Osobista konsekracja lub „przymierze” z Panem Jezusem jest dla tych, którzy doświadczają specjalnego powołania do życia w szczególnej jedności z Sercem Pana Jezusa oraz pragną sformalizować swoje osobiste oddanie, zobowiązanie i pragnienie służby. Konsekracja czyni „apostołami modlitwy” tych, którzy ją składają. Przez ten akt przyjmują na siebie obowiązek dyspozycyjności w służbie wspólnotom Apostolstwa Modlitwy i Eucharystycznego Ruchu Młodych w misji Kościoła lokalnego. Konsekracja lub przymierze z Panem Jezusem wypełnia się, realizując wskazania Krajowego Biura w koordynacji z Biurem Międzynarodowym.

 

IV. ZARZĄDZANIE

Artykuł 5

Apostolstwo Modlitwy, którego częścią jest Eucharystyczny Ruch Młodych, jest zarządzane przez Radę Generalną, Dyrektora Międzynarodowego i Dyrektorów¹² Regionalnych i Krajowych, według wskazań zawartych w artykułach 7, 8 i 9.

Artykuł 6

W skład Rady Generalnej wchodzą: Dyrektor Międzynarodowy, który - o ile jest to możliwe - powinien być jezuitą, mianowanym przez Ojca Świętego na okres trzech lat, z możliwością powtórzenia kadencji; jego kandydaturę przedstawia Przełożony Generalny Towarzystwa Jezusowego¹³ oraz pięciu członków mianowanych przez Przełożonego Generalnego Towarzystwa Jezusowego na okres trzech lat, z możliwością powtórzenia kadencji.

Artykuł 7

Rada Generalna spotyka się przynajmniej dwa razy do roku. Zebranie Rady zwołuje Dyrektor Międzynarodowy lub w wyjątkowych sytuacjach trzech jej członków. Do kompetencji Rady Generalnej należy:

1. Zagwarantowanie, że misja, wizja, duchowość i eklezjalność AP i ERM są zgodne ze wskazaniami Ojca Świętego i Kościoła.

2. Przyjmowanie od Dyrektora Międzynarodowego przynajmniej dwa razy w roku raportu na temat działalności AM i ERM, jak również statusu realizowanych projektów.

3. Zatwierdzenie planu działania, który ma na celu zapewnienie realizacji celów AM oraz ERM.

4. W odpowiednim momencie, przygotowanie razem z Dyrektorem Międzynarodowym terno z nazwiskami jezuitów, spośród których Przełożony Generalny wybierze jednego, którego przedstawi Ojcu Świętemu jako kandydata na Dyrektora Międzynarodowego AM i ERM.

5. Zatwierdzenie budżetu oraz rocznego podsumowania z zarządzania.

Artykuł 8

Dyrektor Międzynarodowy jest odpowiedzialny za zarządzanie zarówno AM jak i ERM. Do kompetencji Dyrektora Międzynarodowego należy:

1. Zarządzanie codziennymi sprawami AM i ERM.

2. Mianowanie Dyrektorów Regionalnych lub Krajowych po uprzedniej konsultacji z Przełożonym Wyższym Towarzystwa Jezusowego, za aprobatą odpowiedniej Konferencji Episkopatu.

3. Informowanie Ojca Świętego na temat sytuacji AM i ERM oraz przyjęcie od niego wytycznych, jeżeli jest to możliwe podczas corocznych audiencji.

4. Częsty kontakt z Przełożonym Generalnym Towarzystwa Jezusowego, w celu informowania go o stanie AM i ERM oraz uzyskania od niego wytycznych.

5. Uczęszczanie najczęściej jak to możliwe w spotkaniach kontynentalnych z Dyrektorami Krajowymi lub Regionalnymi oraz z Koordynatorami Krajowymi.

Artykuł 9

W każdym kraju lub w każdej grupie krajów, którą nazywa się „Regionem”, sprawy organizacyjne AM są powierzone Dyrektorowi Krajowemu lub Regionalnemu, mianowanemu przez Dyrektora Międzynarodowego na okres trzech lat, z możliwością przedłużenia kadencji, po dokonaniu odpowiednich konsultacji i uzyskaniu aprobaty odpowiedniej Konferencji Episkopatu. Na ile jest to możliwe, Dyrektorem Krajowym lub Regionalnym będzie jezuita, który otrzyma tę odpowiedzialność jako swoją najważniejszą misję.

Dyrektor Krajowy lub Regionalny jest odpowiedzialny zarówno za AM, jak i za ERM. W niektórych krajach, ze względów historycznych lub eklezjalnych, Dyrektorem Krajowym ERM może być inna osoba niż Dyrektor AM. W takim wypadku będzie bezpośrednio podlegał Dyrektorowi Międzynarodowemu.

Dyrektor Krajowy lub Regionalny jest odpowiedzialny za formację zespołu współpracowników według wskazań zawartych w dokumencie pod tytułem Dyrektywy dla Zespołów Krajowych¹⁴. W skład zespołu wchodzą osoby aktywne w Kościele, szczególnie mężczyźni i kobiety stanu świeckiego, jak również księża, zakonnicy, zakonnice, mianowani bezpośrednio przez Dyrektora.

Kiedy nie będzie możliwe mianowanie Dyrektora Krajowego, Dyrektor Międzynarodowy może mianować Koordynatora Krajowego, który będzie reprezentantem AM na Konferencji Episkopatu. Będzie on zawsze podlegał Dyrektorowi Regionalnemu.

Artykuł 10

W każdej diecezji, jeżeli uzna się to za stosowne¹⁵, Ordynariusz miejsca może mianować Dyrektora Diecezjalnego, po uzgodnieniu tego z Dyrektorem Krajowym lub Regionalnym. Może nim zostać ksiądz, zakonnik, zakonnica, osoba świecka, mężczyzna lub kobieta¹⁶.

Artykuł 11

Dyrektorzy Diecezjalni są zobowiązani spotykać się z Dyrektorem Krajowym, Regionalnym lub Koordynatorem Krajowym przynajmniej raz w roku. Celem tych spotkań jest udzielenie sobie wzajemnego wsparcia oraz skoordynowanie wspólnym planów i działalności pastoralnej.

Artykuł 12

W ramach zaangażowania wspólnotowego będą mogły tworzyć się w sposób spontaniczny grupy świeckich lub wspólnoty ze swoimi koordynatorami. Grupy te, aby mogły przynależeć do AM lub ERM, powinny zostać uznane przez Dyrektora Krajowego, Koordynatora Krajowego lub Dyrektora Diecezjalnego jako te, które podjęły program duchowego rozwoju, polegający na służbie Kościołowi w jedności z intencjami podanymi przez Ojca Świętego.

 

V. ADMINISTRACJA DÓBR

Artykuł 13

AM i ERM posiadają zdolność cywilną do nabywania, utrzymania, administracji i alienacji dóbr doczesnych według norm prawnych właściwych każdemu krajowi. Dyrektor Międzynarodowy, Dyrektorzy Krajowi lub Regionalni i Dyrektorzy Diecezjalni są odpowiedzialni za administrację tymi dobrami, odpowiednio na szczeblu międzynarodowym, krajowym i diecezjalnym. Dyrektor Międzynarodowy corocznie zdaje raport ze swojej administracji Radzie Generalnej. Dyrektorzy Krajowi lub Regionalni corocznie zdają raport ze swojej administracji Dyrektorowi Międzynarodowemu, a Dyrektorzy Diecezjalni Dyrektorowi Krajowemu lub Regionalnemu, który im odpowiada terytorialnie.

Artykuł 14

Odnośnie do alienacji dóbr, zaciągania długów oraz dokonywania aktów administracyjnych AM i ERM postępują zgodnie z normami Towarzystwa Jezusowego¹⁷: według tych norm działalność poza ustalonymi granicami dla Przełożonego miejsca przez Przełożonego Prowincji wymaga zatwierdzenia ze strony Przełożonego Wyższego, podobnie Dyrektor Diecezjalny potrzebuje zatwierdzenia od Dyrektora Krajowego lub Regionalnego, aby dokonać alienacji, zaciągnąć długi lub dokonać wydatków w ramach AM i ERM ponad ustalony limit; według tych samych norm działalność poza ustalonymi granicami dla Przełożonego Prowincji przez Przełożonego Generalnego wymaga zatwierdzenia ze strony Przełożonego Generalnego, podobnie Dyrektor Krajowy lub Regionalny potrzebuje zatwierdzenia ze strony Dyrektora Międzynarodowego, aby dokonać alienacji dóbr, zaciągnąć długi lub dokonać wydatków w ramach AM i ERM ponad ustalony limit.

Artykuł 15

W wypadku rozwiązania sekcji diecezjalnej lub krajowej AM lub ERM, dobra należące do sekcji przechodzą na własność szczebla wyższego (sekcja krajowa AM i ERM międzynarodowa). W przypadku rozwiązania ERM prawo własności do jego dóbr przechodzi na AM. W przypadku rozwiązania AM, prawo własności do jego dóbr przechodzi na Stolicę Świętą.

 

VI. ZATWIERDZENIE I ZMIANY STATUTÓW

Artykuł 16

Niniejsze Statuty oraz ich wszelkie modyfikacje wchodzą w życie z chwilą zatwierdzenia ich przez Ojca Świętego na wniosek Przełożonego Generalnego Towarzystwa Jezusowego.

Artykuł 17

Dyrektor Międzynarodowy, po konsultacji z Radą Generalną, może zaproponować Przełożonemu Generalnemu Towarzystwa Jezusowego konieczne modyfikacje do Statutów, które następnie Przełożony Generalny może przedstawić Ojcu Świętemu do zatwierdzenia.

Artykuł 18

Stowarzyszenia krajowe i regionalne będą kierowały się swoimi regulaminami. Zostaną one przygotowane przez Dyrektorów Krajowych i Regionalnych, z uwzględnieniem okoliczności, które w różnych krajach i kulturach umożliwiają funkcjonowanie AM i ERM. Regulaminy te zostaną przestawione Dyrektorowi Międzynarodowemu do zatwierdzenia.

Polecamy nowe Statuty naszym patronom, św. Franciszkowi Ksaweremu i św. Teresie z Lisieux.

Watykan, 27 marca 2018 roku

 

 

***

Przypisy

***