Klaudiusz La Colombière (1641-1682) urodził się 2 lutego w Saint-Sympforien d’Ozon we Francji. Pochodził z rodziny, która obfitowała wieloma powołaniami zakonnymi.

Uczył się w szkole prowadzonej przez jezuitów w Lyonie i kiedy skończył 18 lat, wstąpił do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego w Avignonie. Po ukończeniu studiów filozoficznych studiował teologię w Paryżu i tam przyjął święcenia kapłańskie. Powróciwszy do Lyonu, wykładał retorykę, był ojcem duchownym młodzieży i bardzo cenionym kaznodzieją.

Jego główną misją życiową stała się posługa przełożonego we wspólnocie jezuitów w Paray-le-Monial. Całe miasto żyło wtedy tajemniczymi objawieniami pewnej wizytki, siostry Małgorzaty Marii Alacoque. Niektórzy głośno powątpiewali o ich wiarygodności. Ojciec Klaudiusz został spowiednikiem tej francuskiej mistyczki. Nie omieszkał poddać jej próbie posłuszeństwa i gruntownie sprawdził jej pokorę w życiu codziennym. Gdy wynik duchowego testu okazał się pozytywny, z hojnością służył siostrze Małgorzacie Marii swoją wiedzą duchową i żywym doświadczeniem Boga.

Ojciec Klaudiusz powoli stawał się - podobnie jak siostra Małgorzata Maria - apostołem Serca Jezusa, szerząc nabożeństwo i duchowość polegającą na wynagradzaniu Boskiej Miłości za obojętność ludzi wobec daru zbawienia okupionego śmiercią naszego Pana na krzyżu. Tylko tak głęboko zjednoczony z Bogiem mógł służyć jako narzędzie w ręku Boga. Ten święty jezuita pragnął na nowo rozpalić miłość do Jezusa Chrystusa w ludzkich sercach ostygłych i obojętnych. Tak się modlił: Czyń, Panie, we mnie swoją wolę. Dla Ciebie należy czynić wszystko, boskie Serce Jezusa Chrystusa.

W roku 1676 o. Klaudiusz został wysłany do Anglii na dwór księżnej Yorku, Marii d’Este. Zamieszkał na dworze w Londynie, gdzie spełniał posługę kapelana i kaznodziei. Wspierał duchowo księżną (z powodu jej wierności Ojcu Świętemu nazywaną ją papistką) w środowisku niezwykle wrogo nastawionym do katolików. Atmosfera, jaka panowała wtedy w Anglii, pełna była intryg i podejrzeń. Cudem udało się o. Klaudiuszowi towarzyszyć kilku znacznym osobom w procesie nawrócenia z anglikanizmu na katolicyzm. Wkrótce potem został on skazany na więzienie za rzekomy udział w spisku. I choć oskarżenie było fałszywe, przez pięć tygodni trzymano go w lochach więzienia, co zrujnowało jego zdrowie. Wydalony z Anglii powrócił do Francji, będąc już bardzo ciężko chory. Wyczerpany chorobą zmarł w Paray-le-Monial 15 lutego 1682 r.

Klaudiusz La Colombière pozostawił po sobie wiele notatek z rekolekcji, refleksji duchowych i modlitw, które wiele razy były wydawane. Został beatyfikowany w 1874 r. Kanonizował go w 1992 r. papież Jan Paweł II.

Ojciec Klaudiusz uformował swą duchowość w szkole Ćwiczeń duchownych św. Ignacego Loyoli. Zachował się jego niezwykły Dziennik duchowy. Autor poświęca wiele czasu rozważaniu życia Jezusa Chrystusa, który jest wzorem naszego życia. Kontemplacja Chrystusa prowadzi do takiej zażyłości z Nim, że pragnie całkowicie do Niego należeć: Widzę absolutną konieczność, bym należał do Niego.

Święty Klaudiusz miał odwagę dążyć do całkowitej wierności, ponieważ doświadczał w sposób przejmujący mocy łaski, która go przemieniała. Osiągnął doskonałą wolność człowieka przyjmującego bez zastrzeżeń wolę Bożą. Często powtarzał: Moje serce jest wolne, przyjmuję trudne doświadczenia i ofiary, pamiętając o tym, że Bóg domaga się ich od nas jedynie ze względu na przyjaźń. Tak dalece ceni przyjaźń, że odpowiada na przyjaźń Boga odnawianą codziennie miłością. Pragnął być jedynie narzędziem w ręku Boga, pamiętając, że aby uczynić wiele dla Boga, trzeba oddać się Mu całkowicie. Starał się być wierny codziennej modlitwie, bo wiedział, że jest ona jedynym sposobem, by Bóg złączył się z nami, abyśmy mogli czegoś dokonać dla Jego chwały. Ojciec Klaudiusz był przekonany, że owoce i apostolskiego trudu mniej zależą od osobistych zdolności, a bardziej od wierności woli Bożej oraz przejrzystości i otwarcia się na Jego działanie.

Święty Jan Paweł II przypomniał, że aby dziś prowadzić ewangelizację, trzeba uznać, że Serce Chrystusa jest sercem Kościoła. To On wzywa do nawrócenia i do pojednania. To On prowadzi drogą błogosławieństw serca czyste i spragnione sprawiedliwości. To dlatego duchowość św. Klaudiusza jest tak dzisiaj potrzebna Kościołowi.