Zesłanie Ducha Świętego;
Ewangelia: J 20, 19-23

Po dramacie męki i śmierci (i związanym z tym kryzysem zgorszenia krzyżem) Jezus zmartwychwstały pociesza swoich przyjaciół. Uczniowie zebrani w Wieczerniku po śmierci swego Mistrza przeżywają niepokój graniczący z rozpaczą.

Dopóki Jezus był z nimi, mówił im, co mają czynić, jak mają żyć. I nagle w Wielki Piątek powstała ogromna pustka. Jak dalej żyć? Dla kogo żyć? Jak kochać? Największy lęk, największą obawę przeżywa człowiek, który stracił perspektywę na przyszłość; stracił nadzieję.

W dramat uczniów wchodzi Jezus mimo zamkniętych drzwi. Zamknięte drzwi, strach uczniów ani inne formy ich samoobrony nie mogą Go powstrzymać. Również żadna zamknięta, oddzielona od innych wspólnota nie może przeszkodzić Zmartwychwstałemu, by wkroczył w jej środek i przemienił ją od wewnątrz. Chrystus jest w stanie pokonać w człowieku i we wspólnocie każdą barierę. Może wejść mimo zamkniętych drzwi serca i umysłu do każdego człowieka i usunąć wszystkie bariery i przeszkody.

Jezus zmartwychwstały jest dla uczniów pocieszycielem i jakby nowym było życia, zostają ożywieni, otrzymują od Jezusa Ducha Ożywiciela. Odtąd nie będą się obawiać Żydów ani przyszłości. Więcej, będą się cieszyć, iż mogą cierpieć i umierać dla Jezusa. Duch Pocieszyciel czyni z nich „nowych” ludzi, ludzi misji, głosicieli Bożej sprawiedliwości, miłosierdzia i pokoju. Uzdalnia ich, by żyć, działać i kochać jak Jezus.

W Wieczerniku Jezus przekazuje również ducha przebaczenia. Grzech i brak przebaczenia izoluje i rozbija wewnętrznie, stwarza podziały. Przebaczająca miłość, dar Ducha Świętego, wprowadza pokój, harmonię i włącza we wspólnotę, tworzy jedność.

Czy lęki o przyszłość nie zdominowały przestrzeni mojego życia? Kto jest tym, którego najbardziej się obawiam i przed którym zamykam drzwi mojego serca? Do kogo chciałbym dziś wyciągnąć rękę w geście pojednania? O jakie dary powinienem szczególnie gorąco prosić dziś Ducha Świętego?