Kolejne święta upamiętniające przyjście na świat Jezusa Chrystusa. I kolejna okazja do wniknięcia w istotę tych świąt. W trakcie pisania tych kilku zdań przenoszę się w myślach tym razem nie do Bazyliki Narodzenia Pańskiego w Betlejem, lecz na Pole Pasterzy, do Bet Sahur.

W dawnych czasach ludzie również interesowali się opowieściami dotyczącymi podróży w inne światy. Sztandarowym przykładem tego rodzaju przedstawienia jest dzieło Dantego. Niemniej jak się okazuje, Dante nie był pierwszy w tym względzie, ale raczej stanowił ostateczne artystyczne ogniwo w długim cyklu tych opowieści.

Niezrównane są zasługi błogosławionej Dziewicy, a Jej nieustanne orędownictwo za nami ma wielką moc w obliczu Pana. Wszystko jest wiadome i odsłonięte przed oczami Stwórcy, a w tym Boskim świetle widzi Ona wszystkie grożące nam niebezpieczeństwa i lituje się nad nami serce macierzyńskie tej słodkiej i łaskawej Pani. Z niezbadanych wyroków Bożej Opatrzności nazwano Ją Maryją, czyli Gwiazdą morza, a imię to wyraża Jej dobroczynne działanie.

Chrześcijanin jest człowiekiem zmartwychwstania. On nie tylko uwierzył w zmartwychwstanie Jezusa, ale także w swoje powstanie z martwych, czyli w życie wieczne. Wartość życia jest tak niezwykła, że człowiek jest gotowy wszystko poświęcić, aby tylko je ocalić. Jednak ludzkie możliwości są ograniczone. Jezus mówi: Kto z was przy całej swej trosce może choćby jedną chwilę dołożyć do wieku swego życia? (Mt 6, 27). Każde życie doczesne zmierza ku śmierci. Jest ona nieuniknionym jego kresem. Stwórca jednak uczynił coś wielkiego i pięknego. Zdecydował, że śmierć będzie dla człowieka tylko przejściem do pełni życia, do uczestnictwa w nieśmiertelnym życiu samego Boga.

W Adwencie przygotowujemy się do centralnego wydarzenia w historii świata. Jest nim Wcielenie Syna Bożego. Przyjście Chrystusa na ziemię otwiera nowy rozdział w dziejach ludzkości. Nazywamy go »pełnia czasu«. Znaczy to, że Bóg w Jezusie Chrystusie urzeczywistnia wszystkie obietnice, jakie dał ludowi Starego Przymierza.