Dlaczego bez końca można mówić o miłości Boga? Ponieważ jest ona jak rwąca rzeka: gdy jest się daleko, niczym szczególnym się nie wyróżnia, ale gdy się jej przyjrzeć, widzimy, że każda następna fala jest niepodobna do poprzedniej, i choć to tylko woda, to wciąż przybiera nowe kształty i formy, aż budzi się w nas ciekawość, co będzie dalej? Miłość Boga – choć dla tego, kto Go nie zna, nie jest niczym szczególnym – to dla kochającego jest nieprzerwanym ciągiem wciąż nowych i niepodobnych do siebie uczuć. Każdy ukochany, choć już tak wiele od Boga otrzymał, wciąż chce brać coraz więcej.

Aby pozyskać ludy azjatyckie, jezuici starali się zaimponować im wiedzą matematyczno-astronomiczną, która w Chinach była szczególnie ceniona. Z systemem kopernikańskim i logarytmami zaznajomił Chińczyków Jan Mikołaj Smogulecki.

Psalm, 8 (o którym pisałem w kwietniowym numerze PSJ) – jak zauważył kard. Carlo Maria Martini SJ – możemy interpretować, mając na uwadze trzy główne perspektywy: antropologiczną, chrystologiczną i eucharystyczną.

Odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała (Ez 36, 26). Obraz kamiennego serca u Ezechiela przedstawia nie tylko sztywny, zimny, martwy sposób myślenia, lecz także przypomina „nowe przymierze” zapowiedziane przez proroka Jeremiasza: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu (Jr 31, 33).

Ojciec Matteo Ricci – słusznie nazwany „Apostołem Chin” – to człowiek twórczego ryzyka, o niezwykle bogatej osobowości, który po raz pierwszy w historii chrześcijaństwa wprowadził inkulturację w Państwie Środka.