Gdy Carlo Maria Martini SJ, długoletni arcybiskup Mediolanu (zmarł w 2012 r.), wizytował któreś z miast swojej wielkiej diecezji, zwykle najpierw wstępował do więzienia. Był bowiem przekonany, że tu się skupiają i najbardziej rzucają w oczy problemy miasta. Nie to jednak było jedynym celem odwiedzin duchownego w więzieniach.

Grekokatolicy na Słowacji obchodzą święto Serca Jezusowego w piątek po drugiej niedzieli po Zesłaniu Ducha Świętego. Ma ono nazwę: Święto najsłodszego Pana, Boga i Zbawcy naszego, Jezusa Chrystusa, miłującego ludzi.

W centrum miejscowości otworzyli właśnie nową kawiarnię, więc Mirek z siostrą postanowili sprawdzić, czy serwują tam dobre lody. Wzięli rowery – na nogach nie chciało im się iść. Lody wyglądały apetycznie, ale te w pucharkach były zbyt drogie, kupili zatem zwykłe, na patyku i od razu ruszyli w drogę powrotną. Mirek za wszelką cenę chciał zdążyć na retransmisję meczu piłki nożnej z mistrzostw świata. W prawej ręce trzymali kierownice, w lewej lody.

Prze całe moje życie Litania do Serca Pana Jezusa przewijała się jakby w tle. Nigdy szczególnie za nią nie przepadałem, nie należała także do moich ulubionych form pobożności. Mężczyźni ciągle szukają wzoru męskości i tego, co to znaczy mieć „męskie serce”.

Dwa maleńkie oczęta zdolne kruszyć najtwardsze serca. Każdy gest, każda mina wprawiająca w zachwyt, napawająca dumą, wywołująca przy tym uśmiech całego ciała. Nowe życie, tak bezbronne, tak zależne w każdym calu, tak ufne całym swoim jestestwem. Wielka radość przeplatająca się z obawą i strachem.