Ewangelia ukazuje nam Pana Jezusa, który daje nam przykład, jak się modlić (zob. Łk 11, 1-13). Nasz Pan często modlił się na osobności. Stawał przed swoim Ojcem nie tylko w ciągu dnia, ale także w nocy. Pewnego razu Jezus wołał: Wysławiam Cię Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie (Łk 10, 21). Widząc to, uczniowie zapragnęli nauczyć się od Niego modlitwy.

Biografia Jana XXIII to przykład, jak dobrze i w zgodzie z Bogiem przejść przez życie. Z tego wzorca może korzystać każdy katolik, bo receptą na świętość tego papieża nie były heroiczne i spektakularne osiągnięcia, a codzienna praca nad sobą.

Chciałabym opowiedzieć o tym, jak wygląda moja przyjaźń z Bogiem, o tym, jak wkracza On w moje codzienne życie, bo Bóg zawsze jest blisko, a ja spotykam Go wszędzie.

Aby stawiać duże kroki, nie powinniśmy tylko działać, ale również marzyć; nie powinniśmy wyłącznie planować, ale także wierzyć. (Anatole France)

Mamy szczęście żyć i mieszkać w mieście, w którym historia cicho, acz nieustannie towarzyszy teraźniejszości. Przebiegamy po ulicach Krakowa, mijamy wspaniałe kościelne budowle, podziwiamy ich bogate i piękne wnętrza, ale czy myślimy o tym, że tymi samymi uliczkami kiedyś przechodzili ludzie, którzy swoim bogobojnym życiem zasłużyli nie tylko na miano błogosławionych czy świętych, ale również na to, aby pamięć o nich przetrwała i żyła także wśród współczesnych pokoleń? Nasuwają się tutaj słowa o. Norberta Golichowskiego, który w 1898 r. przy okazji 400.