Miesiąc temu, 1 marca, obchodziliśmy po raz kolejny Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych. Samo to pojęcie budzi czasem emocje – po wszystkich stronach publicznej debaty.

Bądź uwielbiony, Panie mój, Jezu Chryste, za to, że już wcześniej zapowiedziałeś swoją śmierć, a w czasie Ostatniej Wieczerzy cudownie przemieniłeś chleb w swe chwalebne Ciało i łaskawie rozdzieliłeś Apostołom na pamiątkę swej drogocennej Męki; że obmywając swymi świętymi i czcigodnymi dłońmi ich stopy, dałeś najdoskonalszy wzór pokory.

Główną formą modlitwy praktykowaną przez wiernych jest modlitwa błagalna. Na drugim miejscu znajduje się modlitwa dziękczynna. Ale jest jeszcze modlitwa uwielbienia, która jest najmniej wśród wiernych znaną, a jednocześnie to właśnie ona jest najbardziej miła Bogu.

Czym jest wewnętrzna wolność? W duchowości o inspiracjach związanych z postacią św. Ignacego Loyoli mówi się o niej jako o takim uczuciowym oderwaniu, dystansie do osobistych skłonności i upodobań, iż ten, kto się nim cechuje, gotów jest wybrać którąkolwiek z przeciwnych opcji: bogactwo albo ubóstwo, zdrowie lub chorobę, długie lub krótkie życie itp. – w zależności od tego tylko, co byłoby milsze Bogu.

Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno.
J 11, 51-52