Zimny wiatr pędził po ulicy strzępy śmieci. Śnieg stopniał, odsłaniając tu i ówdzie nieczystości, i maszerujący do szkoły Ernest mimo woli przypomniał sobie, jak kilka dni temu Cyprian, chcąc przypodobać się największemu w klasie łobuzowi Kacprowi niby dla zabawy wyrzucił papierek po gumie do żucia na chodnik. Smutne było to, że zły przykład dzieciom często dawali sami dorośli.

– Prędzej, Bartek, spóźnimy się – powiedział tata. Włożył ramię w drugi rękaw zimowego płaszcza i idąc, zaczął zapinać guziki. Zamykane auto zamrugało kierunkowskazami na pożegnanie. Dominik oraz mamusia z Kają szli tymczasem powoli tam, gdzie gęstniał tłum. Lada chwila z głównego placu miasta miał ruszyć doroczny Orszak Trzech Króli.

– Mój dziadek budował to miasto – mawiał czasem tata, kiedy przecinali duży plac, na którym zbiegały się główne ulice lub mijali jakieś osiedle z połowy ubiegłego stulecia, ukryte teraz za drzewami. Dziś znów tak powiedział, akurat w chwili, gdy koła tramwaju zazgrzytały głośno na rozjazdach. Był 1 listopada. Jeśli mieszka się w dużym mieście, tego dnia na cmentarz najlepiej dojechać publicznym transportem.

– Kto śpiewa tę piosenkę? – spytał tata, odgrzewając kolację. Często tak robił, zwłaszcza, jeżeli w radiu emitowano właśnie jakiś znany utwór. Wiktoria zawahała się, lecz po drobnej podpowiedzi od razu sobie przypomniała.

Zaraz po zakończeniu roku szkolnego rodzice zawieźli dzieci na wieś; pierwszy tydzień wakacji miały spędzić u dziadków. Fajnie było odpoczywać w ich zacisznym domu, z dala od dusznego miasta, jednak tego lata Lena i Paweł żyli całkiem innymi planami. Pod koniec lipca jadą na prawdziwe, zagraniczne wakacje. To dopiero atrakcja!