W środkowej, małej apsydzie nawy południowej świątyni znajduje się ołtarz dedykowany patronowi Polski i patronowi młodzieży - św. Stanisławowi Kostce. Przyścienny ołtarz składa się z dwóch części: z mensy i nastawy. Nastawa ołtarza obejmuje ośmiofiguralną grupę aniołów, którzy otaczają Świętego. Ten jezuicki nowicjusz został ukazany z profilu, w postawie klęczącej w chwili, gdy anioł podaje mu Komunię świętą. Jego postać znajduje się w centrum kompozycji.

W małej apsydzie nawy południowej świątyni, w pobliżu transeptu, znajduje się ołtarz dedykowany św. Ignacemu z Loyoli (1491-1556), założycielowi zakonu jezuitów, romantycznemu i walecznemu baskijskiemu rycerzowi, pokutnikowi oraz autorowi cenionej ascetycznej książeczki pt. Ćwiczenia duchowne. On to swoim duchowym synom nakazał służyć jedynie dla Bożej chwały. Święty ten został beatyfikowany przez papieża Pawła V w 1609 r., kanonizował go papież Grzegorz XIV w 1622 r., zaś patronem rekolekcji ogłosił go papież Pius XI w 1922 roku.

Był jednym z pierwszych Europejczyków, zajmujących się badaniem geografii, przyrody i demografii Ameryki Łacińskiej, autorem cenionych, ze względu na nowatorskie podejście do tematu, prac naukowych. Poszukiwał przyczyn i logicznego wytłumaczenia zjawisk i rzeczy. Szczególnie zasłynął jako twórca starający się opisać naukowe przyczyny powstania tropikalnych pasatów. Jest też autorem znakomitych katechizmów.

Zbliża się Adwent, czas oczekiwania, by na nowo przeżyć tajemnicę Wcielenia Boga, Jego wejścia w naszą historię. Szczególnie teraz potrzeba naszego czuwania na modlitwie. Może nam w tym pomóc Ewangelia o pannach głupich i mądrych (Mt 25, 1-13).

W Kościele Adwent tajemniczo łączy z sobą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Nic dziwnego, skoro wiąże się on z obecnością nieskończonego Boga w czasie. Słowo „adwent” pochodzi od łacińskiego czasownika advenire – „przyjść” i swymi korzeniami sięga starożytności.