W mesjańskim programie Chrystusa, który jest zarazem programem królestwa Bożego, cierpienie jest w świecie po to, ażeby wyzwalało miłość, ażeby rodziło uczynki miłości bliźniego, ażeby całą ludzką cywilizację przetwarzało w „cywilizację miłości”. ( św. Jan Paweł II, Salvifici doloris, 30)

Cześć, jaką otaczano Dzieciątko Jezus najpierw we francuskim Karmelu, a potem w praskim sanktuarium Małego Króla, rozeszła się szybko po świecie. Przyczynili się do tego ojcowie karmelici oraz liczni pielgrzymi, którzy zaczęli kopie cudownej figurki zabierać do swoich domów i parafii.

W styczniowym numerze "Posłańca Serca Jezusowego" znajdziecie Państwo wiele interesujących artykułów. Polecamy tekst ks. Jacka Poznańskiego SJ "Odrzucić nieosiągalne ideały?", ks. Waldemara Losa SJ" MAGIS 2016", Łukasza Burkiewicza "Kościół w Islandii", Filipa Musiała "Zniszczyć stary świat".

Dziwnie to brzmi: jezuici-pustelnicy. Mieszkańcy jaskiń i grot. Niczym starożytni anachoreci egipskiej Sketis i Pustyni Nitryjskiej, a później eremici Palestyny i Gazy. Chrześcijanie, inspirowani Ewangelią, zapragnęli żyć ascezą gdzieś w połowie III w. Szukając Boga, zaczęli wycofywać się na miejsca pustynne, by ukryć się na peryferiach ludzkich siedlisk, w chatach, dołach, pustych grobach, ruinach czy pieczarach.

Kanonizacja Klaudiusza Colombiere, jezuity, powiernika św. Małgorzaty Marii Alacoque, apostoła nabożeństwa do Serca Jezusa, w 1992 r. ożywiła zainteresowanie tym nabożeństwem.