Madagaskar jest moją drugą ojczyzną i bardzo kocham ten kraj, jednak w duszy często odzywa się tęsknota za rodzinną ziemią, gdzie zostawiłem wszystko, co było sercu najbliższe i najdroższe. Bardzo chciałem tegoroczny urlop spędzić w Polsce, ale zanosiło się na to, że nie będę mógł wyjechać, bo nie pozwalały na to obostrzenia covidowe. Starałem się długo o pozwolenie i wreszcie się udało. Pod koniec czerwca wylądowałem na Okęciu w Warszawie. Była to dla mnie wielka radość, bo po prawie 3 latach mogłem znowu zobaczyć rodzinę, odwiedzić współbraci i spotkać się z przyjaciółmi misji. (…)

Święty Józef, oblubieniec Bogarodzicy, odkąd pamiętam, jest bardzo subtelnie obecny nie tylko w mojej rodzinie, ale także w wielu rodzinach znajomych.

Drodzy przyjaciele, poproszono mnie, abym dał wam świadectwo o miejscu Maryi Panny w mojej modlitwie i w moim życiu. Aby to uczynić, przyjrzałem się temu, co Pan dał mi w moim życiu, krótko mówiąc, w ponownym  przeglądzie i odczytaniu mojego życia. I wydawało mi się, że mogę pogrupować moje spotkania z Matką Bożą w trzech kierunkach: radość, droga i ubodzy.

Śnieżna biel przecinana krawędzią narty, prędkość, uczucie kontrolowanego opadania, bycia „niesionym”... Przerwany nagle i niespodziewanie szumem lawiny, jej bezlitosnej mocy. Serce bije niemiłosiernie szybko... kilka chwil walki o to, by pozostać na powierzchni... a później wszystko się zatrzymuje, wszystko wraz z życiem, ciemność i cisza...

Zwykle każda rodzina przezywa radość, kiedy rodzi się jej nowy członek. Dla Wspólnoty Apostolstwa Modlitwy w parafii pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa w Bytomiu taką właśnie radością było przyjęcie w pierwszy piątek lutego 2021 roku sześć nowych członkiń, czcicielek Najświętszego Serca Pana Jezusa.