Maj jest dla nas, polskich katolików, szczególnym miesiącem. Pochylamy się w nim przed Tą, która porodziła Syna Bożego. W parafiach, przy kapliczkach przydrożnych brzmią słowa znanych pieśni maryjnych. Zacznijmy nasze spotkanie od zaśpiewania tej najbardziej znanej: Chwalcie łąki umajone… - i włączmy się w ten nurt modlitwy świata stworzonego, modlitwy uwielbienia za dar Maryi.

Czuwanie przy okienku przez ponad 12 lat to spory bagaż doświadczenia. Jest za co Bogu dziękować! Jest też za co dziękować ludziom, bo to dzięki współpracy ludzi z Bogiem często czarne staje się białe, a niemożliwe - możliwym.

Madagaskar jest moją drugą ojczyzną i bardzo kocham ten kraj, jednak w duszy często odzywa się tęsknota za rodzinną ziemią, gdzie zostawiłem wszystko, co było sercu najbliższe i najdroższe. Bardzo chciałem tegoroczny urlop spędzić w Polsce, ale zanosiło się na to, że nie będę mógł wyjechać, bo nie pozwalały na to obostrzenia covidowe. Starałem się długo o pozwolenie i wreszcie się udało. Pod koniec czerwca wylądowałem na Okęciu w Warszawie. Była to dla mnie wielka radość, bo po prawie 3 latach mogłem znowu zobaczyć rodzinę, odwiedzić współbraci i spotkać się z przyjaciółmi misji. (…)

Święty Józef, oblubieniec Bogarodzicy, odkąd pamiętam, jest bardzo subtelnie obecny nie tylko w mojej rodzinie, ale także w wielu rodzinach znajomych.

Drodzy przyjaciele, poproszono mnie, abym dał wam świadectwo o miejscu Maryi Panny w mojej modlitwie i w moim życiu. Aby to uczynić, przyjrzałem się temu, co Pan dał mi w moim życiu, krótko mówiąc, w ponownym  przeglądzie i odczytaniu mojego życia. I wydawało mi się, że mogę pogrupować moje spotkania z Matką Bożą w trzech kierunkach: radość, droga i ubodzy.