Maj jest dla nas, polskich katolików, szczególnym miesiącem. Pochylamy się w nim przed Tą, która porodziła Syna Bożego. W parafiach, przy kapliczkach przydrożnych brzmią słowa znanych pieśni maryjnych. Zacznijmy nasze spotkanie od zaśpiewania tej najbardziej znanej: Chwalcie łąki umajone… - i włączmy się w ten nurt modlitwy świata stworzonego, modlitwy uwielbienia za dar Maryi.

Wraz ze Środą Popielcową wchodzimy w kolejny już w naszym życiu czas Wielkiego Postu. Wiąże się on w naszej tradycji ze wzmożonym wysiłkiem mającym przybliżyć nas do Boga i zaprasza, by dokładnie kontemplować to, co Ojciec uczynił dla nas w Jezusie Chrystusie, swoim Synu.

Dziecię się nam narodziło… Syn został nam dany! Radujmy się i weselmy, i oddajmy Mu chwałę! Bez przyjęcia nie ma przyjścia. Rozpocznijmy nasze spotkanie od zwrócenia się ku naszemu Panu – 3 stycznia obchodzimy uroczystość Najświętszego Imienia Jezus, które to jest tytularnym świętem Towarzystwa Jezusowego – i możemy wspólnie odczytać ten jakże znany werset Pisma Świętego:

W tym roku, jak zapewne szanowni Czytelnicy „Modlitwy i Służby” wiedzą, przeżywamy 100-lecie zawierzenia Polski Najświętszemu Sercu Jezusa. Centralne uroczystości odbyły się 11 czerwca 2021 roku, lecz w myśl jezuickiej zasady przygotowania dalszego (stosowanej w jezuickiej medytacji) powzięliśmy wiele inicjatyw mających na celu podprowadzenie wiernych do jak najbardziej owocnego przeżycia tego czasu.

W ostatnim czasie otrzymaliśmy list, który sprawił nam ogromną radość. Chcemy więc podzielić się tą radością...

Przewielebny Księże Redaktorze,
Szanowna Redakcjo,

Największą radością Świąt Bożego Narodzenia jest chyba to, że Bóg przyszedł do każdego i że przyszedł po to, aby uświęcić człowieka. Jezus przychodzi na świat i prowadzi nas poprzez wszystkie tajemnice radosne i bolesne, ale w łączności z Nim szczęśliwe i piękne. I właśnie takiego życia z Jezusem, pełnego wiary, nadziei i miłości, życzę z całego serca.