Po wyznaniu Bogu swoich bardzo ciężkich grzechów, Dawid prosił Pana: Przywróć mi radość z Twojego zbawienia i wzmocnij mnie duchem ochoczym! (Ps 51, 14). Cały psalm zwany pokutnym (łac. Miserere) jest przeniknięty nadzieją. Trudna droga powrotu do Boga może być także dla nas źródłem nowej mocy, duchowej radości i pocieszenia. Z większą odwagą będziemy brali odpowiedzialność za swoje życie, a nasze serca bardziej otworzą się na działanie Bożej łaski.

Drodzy Członkowie Apostolstwa Modlitwy! Prezentujemy kolejną część naszego dokumentu nazywanego Drogą Serca, zatwierdzonego przez papieża Franciszka. W kolejnych artykułach poznamy dalsze propozycje.

W liście apostolskim Jana Pawła II Salvifici doloris z 1984 r. jest rozdział zatytułowany Ewangelia cierpienia, w którym czytamy: Człowiek nie odnajduje sensu swego cierpienia na swoim ludzkim poziomie, ale na poziomie cierpienia Chrystusa. Równocześnie jednak z tego Chrystusowego poziomu ów zbawczy sens cierpienia „zstępuje na poziom człowieka” i staje się poniekąd wyrazem jego własnej odpowiedzi. Wówczas też człowiek odnajduje w swoim cierpieniu pokój wewnętrzny, a nawet duchową radość (nr 26).

Duch Święty jest tajemniczą Osobą w Bogu. Jego działanie przejawia się w różny sposób. W Dziejach Apostolskich przy opisie zesłania Ducha Świętego porównane jest do uderzenia gwałtownego wichru lub ognia.

Wspominać będę dzieła Pana i opowiadać będę to, co widziałem. Na słowa Pana powstały dzieła Jego. Jak słońce świecąc, patrzy na wszystkie rzeczy, tak chwała Pana napełnia Jego dzieło.