7. Niedziela Wielkanocy;
Ewangelia według św. Mateusza 28, 16-20

Po swym zmartwychwstaniu Chrystus objawiał się wiele razy Apostołom, a ostatni raz przed swoim wniebowstąpieniem.

Maryja Dziewica, która przy zwiastowaniu anielskim przyjęła sercem i ciałem Słowo Boże i dała światu Życie, jest uznawana i czczona jako prawdziwa Matka Boga i Odkupiciela (…). Błogosławiona Dziewica, przeznaczona od wieków razem z Wcieleniem Słowa Bożego na Matkę Boga, stała się tu, na ziemi, z postanowienia Opatrzności Bożej, Matką Żywicielką Boskiego Odkupiciela.

Maryjo, Królowo Polski, jestem przy Tobie, pamiętam, czuwam! Powtórzyliśmy przed chwilą te słowa, które od czasu Wielkiej Nowenny przed tysiącleciem chrztu stały się Apelem Jasnogórskim Kościoła w Polsce.

To niezwykle trudne: nie poddać się nienawiści, może nawet potrzebie zemsty, kiedy to, co dzieje się dookoła, sprawia na nas wrażenie, jakby unicestwiano, jakby odcinano głowy i wyrywano serca temu, co w naszym pojęciu najważniejsze: miłości i wolności.

Pan Bóg w spokojnych wiekach działania Kościoła daje mu wielkich świętych teologów, którzy jak gwiazdy podróżnym idącym w nocy wskazują drogę do nieba. Tak było w XIII w. W dwu nowo powstałych zakonach żebraczych wielką rolę odegrali św. Tomasz z Akwinu, dominikanin, i św. Bonawentura, franciszkanin, którego postać pragnę przybliżyć.