22. Niedziela zwykła;
Ewangelia: Mk 7, 1-8. 14-15. 21-23

Kanonizacja 12 kwietnia 1671 r. pierwszej w Kościele Amerykanki, św. Róży, wywarła w Limie wielkie wrażenie. Kilka pobożnych dziewcząt wpadło na pomysł, aby razem naśladować świętą i od 1678 r., przywdziawszy habit dominikański, w domu, w którym niegdyś Róża mieszkała z rodziną, żyły pod władzą arcybiskupa Limy. Siostry były znane jako Beatas Rosas. Myślały też o budowie klasztoru i poprosiły króla o jego ufundowanie.

W całej Ameryce, w Azji, nawet w Europie wiele jest kościołów, kaplic, szkół, kolegiów, mających za patronkę św. Różę z Limy. W Polsce jej wizerunki też nie należą do rzadkości: na uwagę zasługują kościoły dominikańskie w Gdańsku, Krakowie, Wrocławiu oraz św. Jakuba w Toruniu czy bazylika w Trzemesznie. Ta egzotyczna dla nas święta wciąż fascynuje, mimo że żyła 4 wieki temu.

W memosy grywali u Jurka Narymowa. Sadowili się po turecku na podłodze, rozkładając karty figurami do ziemi, a następnie odkrywali na zmianę po jednej, usiłując zapamiętać ich ułożenie – wygrywał ten, kto połączył z sobą więcej kart o tym samym numerze.

Chlubą wiejskiej Wielkopolski jest urocza wieś Tursko. (…) Cudowna Madonna Sanctissima króluje tu bowiem od dwustu prawie lat, darzy hojnie wierny lud całą obfitością swych łask niebieskich i stale odbiera wielką chwałę, należną wiejskiej Częstochowie Wielkopolski.