Pora letnia to czas wpatrywania się w niebo – dzieje się to na plażach, łąkach, stokach, nad strumykami, rzekami i basenami. To dobry kierunek. Jedną z ulubionych zabaw dla dzieci to położyć się razem z nimi i słuchać tego, co one widzą w obłokach pojawiających się na nieboskłonie. Dzieci widzą o wiele więcej, bo jeszcze nie zatraciły zdolności widzenia sercem.

Środek roku – taki półmetek, a my wchodzimy w „centralny” miesiąc dla Członków Apostolstwa Modlitwy. Czerwiec to miesiąc poświęcony Sercu Bożemu, a przygotowuje nas do tego Ta, którą czcimy w majowe dni. Myślę, że nie tylko tradycyjnie, ale w osobisty sposób i w naszych wspólnotach podkreślamy ten kult. Zachęcam więc do wiernego, codziennego uczestnictwa w nabożeństwach czerwcowych, w czasie których kontemplujemy tajemnicę Najświętszego Serca naszego Pana.

Wielki Tydzień – niepojęta obecność Boga, który kocha do ostatniej kropli Krwi, do ostatniego tchnienia. Oby nie był wielkim tylko z nazwy. Uczyńmy go takim nie przez super umartwienia, a przez wzmożoną obecność. Nie można kochać bez obecności fizycznej. Nie da się kochać tylko deklaracjami słownymi. W tych Wydarzeniach trzeba uczestniczyć. Trzeba być.

Wchodzimy z ufnością w kolejny miesiąc. Zaczynamy od Święta Ofiarowania Pańskiego i Światowego Dnia Życia Konsekrowanego. Otoczmy modlitwą tych, którzy żyją jako osoby konsekrowane i na różny sposób służą Bogu w Kościele.

I już wchodzimy w grudniową tajemnicę Bożego Narodzenia – jakże innego wobec tego, co spotkało całą kulę ziemską. Już zapowiada się, że nie będą to święta tradycyjne jak dotychczas. Czy jednak idzie o tradycyjność? Czy nie bardziej o to, by Bóg narodził się realnie, rzeczywiście, prawdziwie w naszych sercach, rodzinach, małżeństwach i wspólnotach?