Wieczny odpoczynek

W naszych praktykach religijnych słowo „odpoczynek” najczęściej słyszymy na… pogrzebach. Wielokrotnie powtarzamy, śpiewając: Wieczny odpoczynek racz im dać Panie… Taki odpoczynek to przebywanie z Bogiem w Jego Królestwie. Nie wiemy, na czym ten odpoczynek polega. Na pewno nie jest to jakiś rodzaj leniuchowania. Być może czasem mamy przeczucie tego odpoczynku, gdy pojawia się w nas głębokie pragnienie pokoju, bezpieczeństwa, akceptacji i radości – tego wszystkiego, co daje dojrzała miłość. Ale myślę, że istotą wiecznego odpoczynku możemy żyć i cieszyć się już tutaj na ziemi.

Co się tyczy piękności i pożytku reszty stworzeń przez szczodrość Bożą przeznaczonych do oglądania i na pożytek człowieka odrzuconego wprawdzie i skazanego na trudy i nędze doczesne, to jakiż wykład mógłby temat ten wyczerpać do końca? Oto cechy te widzimy w rozlicznych i różnorakich urokach nieba, ziemi i morza w takiej obfitości i tak cudownym blasku samego światła, w słońcu, księżycu i gwiazdach, w cienistych gajach, w barwach i zapachach kwiatów, w mnóstwie rozmaitych ptaków, w ich szczebiocie i upierzeniu, w tylu odmianach rozmaitego kształtu i wyglądu zwierząt, z których najwięcej podziwu budzą najmniejsze (dzieła bowiem mrówek i pszczół zdumiewają nas bardziej niż ogromne ciała wielorybów).

Wydaje się, że dzisiaj bardzo mocno podkreśla się wspólnotowy wymiar życia człowieka, pomniejszając czy wręcz lekceważąc prawdę o niepowtarzalności każdego. Jak zadbać o równowagę tych dwóch form bycia człowieka? (Józef )

Benedykt XVI w liście Porta fidei zachęca do ponownego poszukiwania i odkrywania sensu, piękna i sił wiary (nr 4). Ogłoszony w tym liście Rok Wiary ma być czasem odnajdywania radości w wierze i entuzjazmu w jej przekazywaniu (nr 7).

Szczęśliwi owi słudzy, których pan zastanie czuwających, gdy nadejdzie.