Pan odrzucił Izraela od swego oblicza, tak jak zapowiedział przez wszystkie sługi swoje, proroków. I przesiedlił Izraelitów z własnego kraju w niewolę do Asyrii... Król asyryjski kazał przyjść ludziom z Babilonu, z Kuta, z Awwa, z Chamat i z Sefarwaim, i osiedlił ich w miastach Samarii zamiast Izraelitów. Wzięli więc oni w posiadanie Samarię i osiedlili się w jej miejscowościach. 2 Krl 17, 23-24

Gdy Eliasza zakrył wir powietrzny, Elizeusz został napełniony jego duchem. Za dni swoich nie lękał się [żadnego] władcy i nikt nie osiągnął nad nim przewagi. Nic nie było zbyt wielkie dla niego i w grobowym spoczynku ciało jego prorokowało. Za życia czynił cuda i przy śmierci jego działy się rzeczy przedziwne. Syr 48, 12-14

Eliasz zląkłszy się, powstał i ratując się ucieczką, (...) poszedł na pustynię. Przyszedłszy, usiadł pod jednym z janowców i pragnąc umrzeć, rzekł: „Wielki już czas, o Panie! Odbierz mi życie, bo nie jestem lepszy od moich przodków”. 1 Krl 19, 3-4

Następnie powstał Eliasz, prorok jak ogień, a słowo jego płonęło jak pochodnia. On głód na nich sprowadził, a swoją gorliwością zmniejszył ich liczbę. Słowem Pańskim zamknął niebo, z niego również trzy razy sprowadził ogień. Syr 48, 1-3.

Tym artykułem powracam do przerwanej przed trzema laty serii po tytułem „Terapia duchowa”, ukazującej się w „Posłańcu Serca Jezusowego”. Uznaliśmy wtedy, że lepiej będzie zająć się na jakiś czas miejscami, które uświęcił swą obecnością Pan Jezus. Tak powstała nowa seria o Ziemi Świętej. Po jej zakończeniu, wraca stare, nie mniej piękne. Ostatni artykuł tamtej serii traktował o Salomonie uwiedzionym przez piękno; ten jest jego kontynuacją.