O cudownym obrazie Matki Boskiej Kochawińskiej i jego drodze z lasów nad Stryjem do gliwickiej parafii opowiada w swojej książce ks. Stanisław Kiełb SJ.

Potężna bryła kościoła z charakterystyczną wieżą zwieńczoną hełmem w postaci ogromnej kuli symbolizującej Ziemię to centralny punkt małego Miechowa.

To, o czym odtąd będę mówił, jest przeznaczone przede wszystkim dla głęboko wierzących katolików, dla tych zatem, którzy gorliwie i chętnie pełnią nałożone na siebie przez Pana Boga i Kościół obowiązki religijne. Nie oznacza to jednak, że będą to prawdy w jakiś sposób zastrzeżone, mogą ich bowiem słuchać ludzie słabo wierzący, a także całkiem niewierzący, w takich ludziach jednak tylko łaska wiary może sprawić, że przyjmą oni te wszystkie prawdy, łaska, którą – jak już pisałem poprzednim razem – Pan Bóg co prawda wszystkim ludziom daje, nikogo jednak nie zmusza do jej przyjęcia, toteż nie wszyscy chcą ją przyjąć i nie wszyscy ją przyjmują.

Bernadeta Soubirous urodziła się w 1844 r. w Lourdes, u bram Pirenejów. Jej ojciec prowadził młyn, matka trudziła się pracą najemną. Dziewczynka była najstarsza spośród sześciorga rodzeństwa. Aby wesprzeć rodzinę, jej ciotka mieszkająca w Bartres wzięła ją do siebie, by pomagała przy wypasie owiec. Cisza górskiej okolicy była dla niej zaproszeniem do modlitwy różańcowej. Pomimo bardzo skromnych warunków życia nigdy nie narzekała na swój los. Narastające pragnienie przyjęcia Pana Jezusa w Komunii św. skłoniło Bernadetę do powrotu do Lourdes, by przez katechezę przygotować się do tego. Ale najpierw musiała się nauczyć czytać i pisać, dlatego uczęszczała do parafialnej szkoły.

Starość to czas zbierania owoców…

Starzenie się jest integralną częścią ludzkiego życia. Stanowi jego dopełnienie. Pociągając za sobą dolegliwości fizyczne i cierpienia psychiczne związane z koniecznością pozostawienia tego, co w przeszłości stanowiło sens życia, zmusza człowieka do nieustannego pokonywania – często z trudem – niedogodności codzienności.